Horas

Horas ( de begroetingskreet van de batakmensen)
We zijn hier nu 1,5 week en ons groepje lijkt elkaar al veel langer te kennen, we trekken eigenlijk steeds met zijn allen op en roepen elkaar zelfs erbij via de groepsapp. Het woord reunie-weekend is zelfs al gevallen. Tegelijkertijd nemen we allemaal zeker ook tijd voor onszelf, gaat dus prima allemaal!

We hebben inmiddels twee relaxdagen achter de rug in een redelijk luxe resort van een duitse mevrouw aan het Tobameer, een vulkaan die 75.000 jaar geleden voor het laatst uitgebarsten is, en nu het grootste kratermeer vd wereld is.

Woensdag zijn we met de rondvaartboot wezen varen, op een aantal plaatsen aangelegd, oa het openluchtmuseum Huta Bolon Simanindo , met een huis vd koning, een batak-dansvoorstelling, het dorp Ambarita met stenen stoelen in een cirkel waar rechtgesproken werd, en Tomok waar de graven vd laatste koningen en hun familie begraven liggen. Te oordelen aan de 88 souvenirshops kwamen hier heel veel toeristen: elk winkeltje heeft precies dezelfde spulletjes, maar iedereen doet of zijn waar het beste is....verkocht wordt er nauwelijks wat, de crisis heeft hier ook toegeslagen.

Onze locale gids wist nog te vertellen dat er 's middags een bruiloft was, en vroeg of we zin hadden mee te gaan. Wij, bang om wat te missen, wilden meteen wel mee en hebben uitgebreid genoten van het grote feest. Met allerlei mensen een praatje gemaakt, en het blijft natuurlijk altijd de vraag wie wie interressant vindt, maar indonesiers zijn altijd bang dat je eenzaam bent, ook op zo'n feest...en er komen altijd wel weer een of meerdere luxe smartphones tevoorschijn, waar ze ons mee op de foto willen zetten. Ook gewoon op straat of de markt gebeurt dat regelmatig.

Donderdag hebben we met zijn zessen een wandeling gemaakt, helaas de verkeerde kant op gelopen, waardoor we door de weilanden en over heuvels weer terug zouden moeten lopen: dat lukte dus niet! Het pad liep steeds dood op prikkende struikjes, badende buffels, veel te hoge opstapjes, rijstvelden en moeras plat en natgetrapt door de buffels, we stonden tot onze enkels in de drek... Uiteindelijk op de grote weg aangekomen en daar een jongen gecharterd die ons voor 100000 roepies wel de 6 km naar ons hotel terug wilde brengen..kost even wat, maar dan heb je ook prive-vervoer.

Het leuke was wel dat we toevallig langs het huis van het bruidspaar van gisteren liepen, en uitgenodigd werden op de thee, heel gezellig, en dat we in een minishop/cafe ook uitgebreid hebben zitten kletsen met een man die een nederlandse opa had, en dus wat nederlandse kinderliedjes kende, die wij weer uit volle borst meezongen.

We horen wel vaak dat mensen nederlandse familie hebben. Wij nederlanders hebben hier heel wat voetsporen liggen! Misschien ook daarom dat steeds iedereen met ons op de foto wil? Of zou dat toch ook aan onze twee mannelijke reisgenoten liggen? 1 lang en fors, 1 wat kleiner, maar wel een volle bos grijze krullen, of toch alleen aan onze nog niet zo gebruinde huid? 's Middags dus gauw nog even in de zon bij het zwembad om toch dat bruine kleurtje een beetje te krijgen, en 's avonds weer erg lekker gegeten bij onze vlaams-nederlandse eettent!

Donderdag een hele busdag tot Sipirok, en ook vrijdag een volledige busdag tot Bukitanga. Onderweg wel regelmatig gestopt voor eten en drinken, een ananaskwekerij ( er komt maar 1 ananas uit 1 plantje, en daar moet je nog ruim 2 jaar op wachten ook...) koffiebonen, fotostop voor rijstvelden, ( varierend van nursery fields van de miniplantjes, opgroeiende plantjes en plantjes met rijstaren, alles wordt handmatig gedaan, ook de rijstkorrels worden eruit geslagen en weer gedroogd op het erf of op straat), groente-vis-vlees-en spullen-markt, spice-garden ( met pepers, cacao, kruidnagels, foelie, suikerriet, en een gedresseerd aapje dat kokosnoten uit de boom plukt).
Onderweg probeert Anton ons ook nog wat bij te brengen over tradities in het leven hier, oa dat dochters als ze trouwen altijd bij de familie van de man gaan horen. Zonen erven echter alles familiespullen als sierraden oid vd vader, blijft zo in de familie, dus. Geen zonen: pech, dan gaat het naar oomzeggers!

Het salaris van de indo-modaal is zo'n 1,5 tot 2 miljoen roepies per maand, klinkt heel wat, maar is maar 100 tot 150 euro. Onze maaltijden kosten rond de 8 euro, incl grote fles bier, dat meer dan helft van de kosten bedraagt! Een liter benzine is volledig gesubsidieerd en kost 50 cent, een nieuwe motor kost 750 euro.....

Inmiddels zijn we dan in Bukittingi, West-Sumatra, het volk vd voornamelijk islamitische minang-kabau. Omdat het inmiddels ook ramadan geworden is, is het overdag redelijk rustig op straat. Veel winkels zijn ook gesloten. Maar alles verandert rond een uur of 6. Als de zon onder is, mag er gegeten en gedronken worden, en dat wordt gedaan ook! Er wordt een soort braderie opgestart met heel veel hapjes en maaltijden, waar iedereen zich aan te goed doet. Tot 's avonds laat hoor je de brommers heen en weer rijden, veel mensen op straat aan het kletsen en eten, en uit de moskee klinkt een boel gezang en gebed....hopen dat dat straks even afgelopen is, zodat we wel kunnen slapen....morgen moeten we op tijd op om door de grand canyon van indonesie te lopen, de Ngarai Sianokkloof.

Tot zover eerst weer, groetjes, thea.