op stap

Hallo allemaal,
Allereerst dank voor jullie reakties, altijd leuk om hier in het verre vreemde wat te horen vanuit mijn eigen normale leefomgeving.
Inmiddels begint mijn tijd hier aardig op te schieten, de laatste 10 dagen komen eraan. Het is vreemd dat ik in het begin van alles wilde regelen, en nu denk daar toch lang niet genoeg tijd daarvoor te hebben. Vorige week heb ik een peuter-klerenkast opgeruimd, zodat de leidsters makkelijker kleertjes konden vinden, 2 dagen heeft het geduurd, toen was het weer een grote stapel van alles door elkaar. Gisteren de babykant gedaan, ben benieuwd hoelang dat stand houdt...
Na een gesprekje met Bianca, de grote baas, manager in hart en nieren met heeel veel meetings en telefoontjes, gisteren met haar meegeweest naar het teenage-mothers-home, kinderen van 13-14 jaar die door verkrachting en incest zwanger zijn geraakt. In Sri Lanka worden alleenstaande moeders sowieso al doodgezwegen (vandaar dat er ook veel kindertehuizen zijn, die diekinderen als vondeling zijnde opnemen) laat staan zulke jonge meiden.
Ze proberen de meisjes wat bij te brengen, en 6 maand na de bevalling weer naar school te laten gaan, maar vaak lukt dit niet echt.
Bianca denkt dat ik daar ook wel wat kan betekenen, dus ga ik daar zaterdagmiddag gewapend met cake of koekjes op de thee. Ben benieuwd, want ze praten weinig engels...
Ik krijg steeds complimentjes, hoor van iedereen dat ik goed bezig ben, er wordt duidelijk over mij gepraat, maar zelf heb ik nog niet het idee dat ik veel gedaan heb, ik denk dat toch ook de tijd te kort is. Ik leer wel steeds meer mensen kennen, en zij mij door gewoon geinterresseerd te zijn in hun werk, zoals ook gisteren de afd verstandelijk gehandicapten, die ze kleren leren naaien. In een groot boek plakken ze alles wat ze kunnen maken aan moeilijke kraagjes, knoopsgaten, geborduurde pasjes enz, zodat ze dat na 9 maanden opleiding kunnen laten zien als een soort van sollicitatiegesprek bij de grote kledingfabriek, zodat ze daar een baan kunnen krijgen.
Vanmorgen met een baby naar de fysiotherapie geweest, een ommelander reis met een supersonisch racende tuktuk: gelukkig had de baby bijna geen haar meer, anders was het eraf gewaaid! Er stond een enorme rij voor het ziekenhuis, maar gelukkig mochten wij de achteringang van de fysio nemen en waren zo aan de beurt. Op de terugweg meteen langs allerlei winkels, we waren nu toch al op pad. Voor mij was het al een uitje, ik zit nog maar 3 weken hier en heb ook nog een vrije dag af en toe. Maar de leidsters werken zo'n 12-14 uur per dag, 7 dagen in de week en komen dus nergens....toch wel triest. Gelukkig hebben sommigen nog familie en gaan daar in hun vrije dagen heen ( als ik het goed heb begrepen 4 dagen achter elkaar 1 keer in de 3 of 4 maanden......hebben wij toch iets meer, gelukkig) anderen hebben helemaal niemand, alleen het huis waar ze zijn opgegroeid en nu werken, zij gaan eigenlijk nooit weg, ik weet zelfs niet of ze een soort van salaris krijgen...
Tot zover eerst weer
Tot gauw, liefs thea