eindelijk weer

Hee allemaal,
eindelijk weer bereik, volgens mij zetten ze in het weekend de heeeeele wifi-router uit, zodat ik dit even niet bij kon houden.
Nu dichtbij de manager gezeten lijkt het te lukken.
De kop is eraf, de eerste week ben ik goed doorgekomen, net een evaluatie-gesprekje met de manager gehad, en gelukkig mag ik blijven!
Elke dag vertrek ik rond 8 uur naar mijn werk, waar ik de hele dag een beetje help met eten geven, badderen, en soms een beetje spelen, maar dat vinden alle leidsters geloof ik een beetje vreemd, de baby's tot een jaar zitten bij slecht weer (als het geregend heeft, en dat doet het hier elke dag wel 1 of 2x flink) eigenlijk continu in de bed/box. Ik heb al eens gevraagd naar boekjes ofzo, maar dat wordt niet helemaal begrepen, ik loop dus maar een beetje langs de bedjes en speel wat met ballen en ander speelgoed, er is genoeg. Het hele repertoire nederlandse kinderliedjes heb ik ook al voorgezongen, klap 'ns in je handjes blijft het goed doen, ook hier!
De leidsters, ook vaak wezen die opgegroeid zijn in hetzelfde huis waar ze nu werken, spreken weinig engels, maar werken hard, eigenlijk min of meer continu, alleen als ze nachtdienst hebben, hebben ze de ochtend voor en de ochtend na de 2 nachten die ze om de 5 dagen draaien vrij, maar sjouwen dan eigenlijk ook steeds rond, ze wonen ook in hetzelfde huis.
De teamleider werkt 7 dagen per week, heeeeel veel uren per dag, ze gaf zaterdag aan dat ze moe was....het is duidelijk een hele andere wereld hier, maar tegelijkertijd zegt de manager hier, dat je vrije weekend zo belangrijk is!!! Het lijkt niet helemaal eerlijk, toch?
De mensen en dus ook baby's hebben heel aparte namen, die niet te onthouden zijn, vanmorgen kregen de baby's namen op het bed geplakt, ik heb er een kwartier over gedaan om duidelijk te maken dat dat misschien ook handig zou zijn in europese letters, al die rondjes in deze schrijftaal zijn niet te lezen voor mij en mijn opvolgers, nu weet ik eindelijk wie Supuni is en kan ik alle namen oefenen. De eerste dagen kreeg ik schoongewassen baby's in mijn handen gedrukt die ik op hoop van zegen in hun eigen bedje moest leggen, nu weet ik waar lachebekje ligt, flapoortje, oorbelletjes, stiekelhaar, iets serieuzer lachebekje en het minikindje.
Ze hebben hier zelfs een baby die bij de geboorte 800 gram was, inmiddels 5 maanden oud een minikindje, maar heel schattig.
Sommige leidsters vertrouwen me al helemaal, zoals Ganga, anderen moeten nog wat wennen.
Gisteren op mijn eerste vrije dag naar de kath kerk geweest met Lisette, een ned stagiaire antropologie, en wat uitleg kunnen geven.
Gistermiddag de stad in gewandeld, de rijke wijk gezien, compleet met een praatje op het cricketveld, daarna naar de hutjes bij zee voor een praatje met wat straatjongens.
Eind vd middag naar de afsluiting van een boeddhistische meeting met veel zang en dans, daarna met miss Daktari (nee niet die schele leeuw, maar de mede-oprichter van dit hele projekt; ze wordt door iedereen begroet met een kus op de voeten, maar ik heb maar netjes een handje gegeven) naar het meditationcenter voor alweer een uitleg en meteen helpen met het uitdelen van soep aan een groep meditatieleerlingen.
Tot zover eerst maar weer even, anders heeft niemand meer zin om mijn volgende verslagje te lezen.
Ik zal proberen volgende keer ook wat foto's mee te sturen van alle gebouwen hier, kunnen jullie een beetje zien in wat voor omgeving ik vertoef.
Tot gauw, liefs thea